జాగరణ రాత్రి

I am not sure how I want this blog to evolve, but I do want to tell you about this poem, how it came about. This was one of those that spring up in mind all done in one go, no tweaking or fretting about if a word sounds right.

I wrote this on a night bus journey from Madras to Bangalore, and it was the first time I learnt the need to carry a pen and some paper to jot odd musings down before they mutate, get forgotten or lose the initial sharpness. I remember reciting it to myself in mutters, over and again until I could get hold of pen and paper.

There is another interesting thing about the poem, an observation made by Dr. C. Narayana Reddy, when he wrote a preface to my second book of collected poems. He called it a nirvachana kavita, which is a layered remark, to say the least.

'ఈ నిశీథిని కృష్ణ ' అంటూ ఒక నిర్వచన కవితను విసిరేసింది రౌద్రి. రాత్రికీ నీలిమకీ ' నలుపుకీ ' వున్న సౌరూప్యం కాలమంత పాతది. దాన్ని రెండు ముక్కల్లో కుదించి చెప్పడం అభివ్యక్తి పరిణతికి నిదర్శనం. ' ఇప్పుడు అస్థిత్వం ఒక తృష్ణ ' అనడం పొంగులా వెలువడిన భావానికి లోతును పొదగడం. అస్థిత్వం ' అస్థిత్వం అని సరిపెట్టుకోవాలి ', తృష్ణ అనడంలో పాత కొత్త తత్వ జిజ్ఞాసల మేలుకలయిక ఉంది.

ఇది నా ' నిద్రపోని పాట ' కి ముందుమాట వ్రాస్తూ ఆచార్య సినారె వెలిబుచ్చిన అభిప్రాయం. వచన కవితని నిర్వచన కవిత అని జోకేయడం వేరెవరికి చెల్లుతుందీ? స్థితికీ అస్థితికీ వేసిన లంకెని వారు చూసీచూడనట్లు వదిలేసినా, నేను ఈ బ్లాక్కోసం దాన్ని మార్చదలుచుకోలేదు. అస్తిత్వమంటే మాటలా మరి? ఇక చదవండి.

ఈ నిశీథిని కృష్ణ
ఇపుడు
అస్థిత్వమొక తృష్ణ
(చీకటిలో వెదుకులాట)

రాతిరిజీవాల పాట
ఆత్మవిదారకంగా
మనసువార
చిదంబరాన
వెలుగునొక యేకాకి తార

జీవితవైతరణి దాటగ
నాకెవరూ చేయని గోదానం
స్వప్నసదృశమౌ బాల్యపు
నిశాంతర మైదానం

దారి తప్పిన నానేను
తిరుగు బాటలలో కథలు
అందరూ అనాదిగా
పారేసుకొన్న వ్యధలు

ఈ నిశీథిని కృష్ణ
ఇపుడు
అస్థిత్వమొక ప్రశ్న

తెలవారుజాము నెలవంక
ప్రతిక్షణమింకో మరింకో శంక
ప్రశ్నలో ప్రశ్నకు జవాబు వెదకు
నీలో లోలోనే దొరకునది తుదకు

ఈ నిశీథి నా కంటి మింట
ఒక తెలిమంట యెగిసి
మేఘాలు లేకనే మెరసి
తూర్పు వెలిసి

ఆత్మాలయగర్భంలోకి
మహాభినిష్క్రమణం
హృదయంలో ఉదయం
రంగప్రవేశం

మళ్లీ కలుద్దాం
Later, people.