మరువకూడని నిజాలు

Okay, I admit I have been neglecting this blog. And now I have the guilty conscience of not mentioning names when I wrote about reading Indian writers, and worse.

So, here is a poem. The idea is one thing, but the refrain is another. That was inspired by a song. Yeah, my father's lyric, so sue me. That song was sung by Balamuralikrishna, and Pendyala set a brilliant score. A search for the song shocked me. How can lyricists and poets who have a distinctive style be mistaken one for the other? It baffled me and bothered me. Kosaraju was a grand lyricist, but he never wrote this song. Arudra did.

Be that as it may, the words are what kill me softly, each time I hear the song.


మరువకూడని నిజాలు

చీకట్లో కన్నీళ్లు కనిపించవు
నిశ్శబ్దంలోనూ నీ వెక్కిళ్లు వినిపించవు
చూసే కళ్లు లేకపోతే
వినే చెవులు లేవు గనక

రాత్రంతా నీ కళ్లు వరద గోదారులయినా
పట్టించుకునే హృదయం లేదు
నీ ఏకాంతం నీ పరదేశీతనం
నిన్ను విడిచి పోవు.

వెలుతురు వరదలో చీకటి తరగవి
ప్రపంచగీతంలో పలకని పంచమివి
గిల్లివేసిన మల్లెపూ తొడిమెవి
అనాకర్షణీయమైన దానివి
ఆరో వేలులాంటి దానివి
అక్కర్లేని దానివి

నీ ఏకాంతం నీ పరదేశీతనం
ఎన్నటికీ ఎప్పటికీ
నిన్ను విడిచి పోవు.

మళ్ళీ కలుద్దాం,
Till later, people.